De coronapandemie heeft iedereen in z'n greep. Jong, oud, en alles tussenin. Maar wat als je midden in deze pandemie ook nog eens te maken krijgt met een heftig verlies, of je je gewoon uitgeput of onzeker voelt?
Onze menselijke nood aan steun valt door alle geldende maatregelen weg, het gevoel er alleen voor te staan wordt in deze tijden enkel uitvergroot, en toch mag je niet vergeten om hulp te vragen.
Waarom is het van belang?
Ook al kunnen we elkaar even wat minder zien en hoor je je familie/vrienden misschien niet zo vaak als anders, toch wil dit niet zeggen dat je daarom minder van belang bent. Erkenning van je gevoelens is al halfweg richting de steun die je nodig hebt en verdient.
We hebben de neiging om onze eigen gedachten en gevoelens te minimaliseren, maar meer dan ooit is het van belang erkenning geven aan onze gevoelens van verlies, angst en onzekerheid.
Neurologische onderzoeken hebben aangetoond dat het benoemen van onze gevoelens de activatie van de amygdala reduceert. De amygdala is een onderdeel van onze hersenen, verantwoordelijk voor o.a. alle reacties gerelateerd aan angstgevoelens, zo ook onze vecht-vlucht reactie. Wanneer we onze gevoelens verwoorden aan een persoon waar we vertrouwen aan geven, dan gaan we de aandacht van onze hersenen helemaal wegnemen van de vecht-vlucht reactie, maar gaat deze aandacht naar dat deel dat verantwoordelijk is voor taal. Het verwoorden bij een persoon waar we vertrouwen aan geven zal daarenboven het gevoel van rust bijkomend stimuleren en het parasympatisch zenuwstelsel activeren. Stress en angst worden op deze manier beperkt.
Laat je horen!
Wanneer je je gevoelens, angsten, ervaringen deelt met een vertrouwenspersoon zal je ook merken dat men, vaker dan je zelf denkt, deze gevoelens herkent. Je bent namelijk niet de enige die denkt 'ik zal er maar niet over beginnen want ik wil er niemand mee lastig vallen'. Dit gaat net zo met de vele onderwerpen waarop nog een taboe rust. Doorbreek het taboe en je zal zien dat er meer mensen met gelijkaardige situaties te maken gekregen hebben dan je denkt. Ook in deze tijden van pandemie, waarin je misschien denkt dat anderen grotere zorgen hebben en de jouwe er niet nog bij willen of kunnen nemen. Het zijn de kleine en grote zorgen in ons leven die ons vormen tot wie we zijn en samen kunnen we heel veel aan.
Ben je bang om in eerste instantie je verhaal te doen aan mensen die je goed kennen, zoek dan de hulp op van een professioneel vertrouwenspersoon om je gevoelens aan te verwoorden. Een persoon buiten je kennissenkring kan je voor sommige verhalen beter helpen ze toch kwijt te kunnen en zo kan je al met de verwerking beginnen.
Is dat allemaal een brug te ver voor je, begin dan met ze te noteren op een blaadje papier, maar blijf er niet mee zitten.
Kan ik iets doen?
Vraag na bij de mensen rondom je hoe het met ze gaat. Doordat we elkaar minder zien, vermindert ook de mogelijkheid tot sociale uitlaatklep. Het blijft dus van belang om af en toe eens de mensen rond je aan te sporen en te vragen hoe het echt met ze gaat.
Zit je zelf met twijfels of negatieve gedachten/gevoelens aarzel dan niet om hulp in te roepen, al dan niet professioneel. Draag zorg voor jezelf, zoals je ook zorg zou dragen voor de ander.